Onmacht

Een blog over epilepsie, en de onzekerheid die voortkomt uit het niet weten wat je kan verwachten en vooral wanneer.

Om de privacy van Jayson te beschermen hebben wij geen foto's van tijdens de onderzoeken toegevoegd aan deze blog zoek voor meer informatie over epilepsie onderzoek eens op de website van SEIN

in de blog vinden jullie een link naar een filmpje over 24 uur's EEG's

Zoals een aantal van mijn bloglezers wel weten is ons leven soms een achtbaan van emoties. Iets waar ik vanaf mijn kindertijd wel aan gewend ben. Maar als je ouders word ben je kwetsbaar in een bepaalde vorm .

Je kinderen zijn je grootste prestatie en je kostbaarste. Het liefst wil je ze voor alles in dit leven beschermen en dat niemand ze verdriet of onrecht kan aan doen.

Mijn waterlanders hebben nooit verstopt gezeten ik ben altijd al een gevoelig persoon geweest. Maar sinds ik kinderen heb ben ik kwetsbaarder dan ooit.

Net zoals vele ouders is het mijn grootste nachtmerrie dat mijn kinderen iets overkomt waar ik geen grip op heb.

Mijn kinderen hebben tot ze naar het Kinderdag verblijf gingen en naar de Peuterspeelzaal nooit een griepje of iets dergelijks gehad. In geval van Lieke die met 6 weken RSvirus had na. Dus ik had weinig ervaring met zieke kinderen. Vooral als het om Jayson gaat heeft hij zijn eerste bijna 2 jaar ongeschonden door gewandeld.

Toen Lieke 6 weken oud was kreeg ze het RS virus. Op een avond kreeg ze een spontane hoestbui en liep helemaal blauw aan het haalde geen adem meer. Ik persoonlijk heb aan dat moment echt een flinke shock over gehouden. Ze heeft niet zomaar een week opgenomen gelegen toen. Maar doordat er medisch duidelijk was hoe te handelen was mijn schrik al gouw omgezet naar vertrouwen.

Maar toen Jayson bijna 2 jaar was gebeurde er iets wat je als ouders nooit mee wilt maken. We zouden gezellig een dagje naar Sprookjes Wonderland dus ik besloot Lieke in de maxicosi in de fietskar te doen de drager mee te nemen en Jayson achter op de fiets.

Jayson werd woest en begon wild op en neer te wippen in zijn fiets stoeltje hij wilde ook in de fietskar. In een split second klapt mijn fiets om en aangezien ik aan de verkeerde kant stond van de fiets kon ik hem niet tegen houden.

Jayson viel op een kapotte stenen pot in onze nog niet aangelegde achtertuin ,met zijn hoofd. Jayson begon niet meteen te huilen en er zat een diepe snee in zijn hoofd. Ik raakte volledig in paniek. Probeerde in die toestand mijn telefoon en sleutels te vinden (ik stond zeg maar opgesloten in mijn achtertuin. Nergens kon ik mijn sleutels vinden.

Uit eindelijk bleken ze gewoon in mijn zak te zitten. Mijn telefoon lag op de keukentafel en ik belde het spoed nummer van de huisarts ze wilde dat we direct kwamen.

"de vorige bewoners hebben zeg maar nogal een jungle achter gelaten die wij stap voor stap aan het opruimen waren en daar lagen ook kapotte potten in'.

Op dat moment viel het mij op dat Jayson heel warrig praatte en zijn motoriek erg slecht was hij zwalkte een beetje op zijn benen. Ik ben met baby en Jayson op de fiets naar de huisarts gegaan. Super onhandig want een maxicosi tillen en Jayson dat werkte voor geen meter.

Eenmaal daar dachten ze dat het wel mee zou vallen en werd het gat geplakt. Ik mocht gewoon de dag vervolgen zoals we die gepland hadden en moest om 16:00 nog eens terug komen om hem te laten bekijken of hij dan nog steeds zo zou praten en lopen. Achteraf vraag ik me af waarom ik dit gedaan heb want ik voelde aan alles dat het niet goed was.

Eenmaal in Sprookjes Wonderland bleef hij lopen en door zijn benen zakken alsof hij dronken was en sprak hij warrig. Toen heb ik toch besloten om de huisarts te bellen dat het niet goed ging. We mochten terug komen en werden door gestuurd naar de spoedeisende hulp om een hersenscan te laten maken. De neuroloog constateerde het zelfde als ons. PJ ging met Jayson mee onder de hersenscan. Ik kon het niet ik voelde me zo schuldig en bleef maar huilen. Het gevoel dat als er iets met hem zou zijn dan vond ik dat mijn schuld.

Op de scan werd niets gevonden maar de neuroloog was het met ons eens dat zijn manier van lopen niet normaal was. De spraak verwarring kon een schrik reactie zijn.

Hij werd opgenomen voor 1 nacht ter observatie. De volgende dag werden we naar huis gelaten de neuroloog dacht aan het zware hersenschudding en over 2 weken zou hij weer normaal moeten lopen. We hoopte dat dit het geval was. Maar toen hij na 2 weken belde gaven we aan dat het niet meer normaal was geworden wel minder maar dat hij nog steeds erg wankel was en op zijn tenen was gaan lopen. Dit kan normaal zijn voor kinderen van zijn leeftijd kregen we te horen dus daar moesten wij het op dat moment maar mee doen. Ik vond dit wel heel gek aangezien Jayson al vanaf dat hij 8 maanden oud is loopt als een kieviet.

Ik heb altijd de mening gehad op een artsen oordeel te vertrouwen dus dit deed ik dan ook maar.

Er gingen een aantal maanden over heen en Jayson was met zindelijkheidstraining bezig. Toen hij het uit begon te gillen van de pijn en er maar een paar druppels kwamen (hij was zeg maar al helemaal zindelijk).

Ik vermoedde dat hij een blaas ontsteking had, Dus heb zijn druppeltjes urine opgevangen. Bij de huisarts bleek dat hij een blaasontsteking had maar omdat hij erg jong was wilde ze dat hij gezien werd door een kinderarts. Het schijnt nogal zeldzaam te zijn als kinderen van 2 een blaasontsteking krijgen en vooral als het zo spontaan opkomt, in het ziekenhuis moest hij gaan plassen maar dit lukte niet. Hij hield zijn plas op maar uit eindelijk werd er toch urine opgevangen dmv een plaszakje en hem laten denken dat hij naar de wc kon, ze begonnen namelijk al te praten over katheteriseren ik zag dat niet zitten dus was enorm opgelucht.

Daar bleek hij opnieuw een blaasontsteking te hebben en kregen wij een vloeibare antibiotica kuur mee. Jayson dronk op dat moment minimaal en had hele hoge koorts. Dus moest gaan drinken en de antibiotica kuur moest binnen blijven. Helaas was dit thuis niet het geval hij begon alles wat er binnen kwam uit te spugen. Dus werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Toen bleek dat hij niet alleen zijn blaas maar ook zijn urine leiders nieren prostaat en alles eigenlijk waar urine bij komt ontstoken was. Een week lag hij in het ziekenhuis en kon hij niet naar de wc omdat er geen potje was die we mochten gebruiken, van thuis mocht niet in verband met bacteriën die we dan mee konden nemen. En door de infusen moest hij in bed blijven. Op een po durfde hij niet te plassen dus moesten we helaas weer terug naar plassen in een luier. Na een week mochten we naar huis. En er zouden nog verschillende vervolg onderzoeken komen om te checken of hij geen schade aan zijn nieren had opgelopen.

De eerste aanval

Eenmaal bij mijn schoonouders aangekomen om Lieke op te halen ging Jayson naar de wc, PJ heeft hem aangeleerd dat als hij rustig wilt blijven zitten hij even een boekje moet lezen of een filmpje mag kijken zodat hij de tijd neemt voor het toilet bezoek. Dus terwijl hij een autofilmpje zit te kijken begint hij over zijn hele lijfje een soort van te schokken en zijn wenkbrauwen op te trekken. PJ wist niet wat hij zag en schrok wel maar dacht omdat het super snel ging uhm zag ik dat nou goed ? Eenmaal in de woonkamer terug zit Jayson bij hem op de bank en roept hij ben ik nou de enige die dit ziet ? Ik niet wetend waar het over gaat vraag wat dan ? Nou Jayson hij gaat steeds helemaal schokken en trillen en met zijn benen trekken. Ik zeg misschien heeft hij koorts en vraag aan mijn schoonmoeder om een thermometer. En terwijl ik de thermometer aanpak met mijn rug naar Jayson toe zegt mijn schoonmoeder nu zie ik het ook ! De angst in haar ogen en die van PJ maakte bij mij echt wat los. Voornamelijk omdat zowel PJ als mijn schoonmoeder niet zo extrovert zijn als ik.

Ik ging hem temperaturen k vond het al heel raar dat ik eigenlijk de thermometer bijna niet kon inbrengen achteraf gezien had daar bij mij al een lichtje moeten gaan branden. Maar ik dacht nog steeds aan een koorts stuip het bleek dat hij geen koorts had gewoon een prima temperatuur van 36,9. Ik begon een beetje in paniek te raken er is geen koorts dus een koorts stuip kan het niet zijn en ik ken maar een ding anders waar bij iemand gaat schokken en alles aanspant en dat is epilepsie. Ik kreeg een enorme brok in mijn keel. Door mijn werk ervaring ben ik bekend met epilepsie en de verschillende soorten hier van. Het feit dat dit kwam opborrelen gaf mij geen behaaglijk gevoel

Ik zei tegen PJ we moeten de huisarts bellen dit is niet oké we belde de huisarts en mochten meteen komen. Hij begreep uit onze verhalen dat epilepsie niet zo'n gekke gedachte kon zijn maar het kon ook dat we te maken hadden met een soort pijnstuipen (omschreven met een heel ingewikkeld woord weliswaar) dit was namelijk ook een denkbare situatie omdat hij net een week in het ziekenhuis had gelegen vanwege ontstekingen aan zijn volledige urine wegen. Hij zou met de kinderarts en kinderneuroloog gaan bellen voor overleg en we mochten thuis afwachten wat er uit het overleg zou komen.

En we kregen het advies om als we het weer zien of vermoeden dat er iets zou gebeuren te gaan filmen.

Eenmaal bij mijn schoonouders belde mijn moeder of wij weer terug waren en vertelde wij wat er net was gebeurd ze kwam ook naar mijn schoonouders.

Eenmaal daar zegt PJ in eens Ghislain zet nu je camera aan het gaat weer gebeuren.

En terwijl ik zit te filmen zie ik voor mijn ogen dat Jays een soort met zijn billen begint te knijpen en met zijn voeten begint te trekken en met zijn handen begint te trekken. Er ontstaat een soort elektrische schok zijn ogen stonden wijd open zijn wenkbrauwen opgetrokken zijn benen trokken meerdere keren op om vervolgens volledig te overstrekken tijdens de soort elektrische ontlading en zijn handen maakte een piano spel. En hij liet zijn urine lopen.

Gelukkig en het klinkt heel gek heb ik dit kunnen filmen want het ging razendsnel. Als je met je ogen had geknipperd had je het gemist. Maar daarna was Jayson wat warrig aan het praten en schokte hij nog wat na. En leek zijn motoriek wat trillerig.

Maar ik kon niet met zekerheid zeggen of hij bij bewustzijn was geweest of dat hij het bewust mee kreeg. Ik weet alleen dat ik dacht dit is een insult zeker weten. En iedereen om ons heen was flink aangeslagen het duurde deze keer langer dan de eerdere keren die PJ had gezien en ook intenser.

Ik was doodsbang we belde opnieuw de huisarts en kregen te horen dat we direct naar het ziekenhuis mochten gaan. Eenmaal daar werd zijn filmpje door meerdere specialisten bekeken. Aangezien we daar bijna 5 uur hebben gewacht en Jayson in de tussentijd niets had gegeten en gedronken. Moest hij wat gaan eten en drinken. En tot mijn frustratie gingen ze zijn bloedsuiker testen, Ja die was natuurlijk super laag maar ga zelf maar eens een paar uur niks eten en drinken als je al dagen weinig eet en drinkt omdat je ziek bent geweest. Maar in onze ogen klopte het niet dat ze het hier op afschoven want toen dit bij mijn schoonouders gebeurde had hij pas nog gegeten en gedronken. Dus natuurlijk gooide ze alles daarop en werd tot mijn grote woedde onder dwang eten en drinken toe gediend en geloof me dit ging echt onder grof geweld.

Ik heb huilend op de gang gestaan ik kon het niet aanzien. Mijn lieve kleine ventje moest een halve martelgang door met een soort beul van een vrouw. Jayson gilde alles bij elkaar. Spuugde steeds alles weer uit en zelfs PJ was helemaal aangeslagen toen ik terug kwam. En gaf in de auto aan dat hij het er absoluut niet meer eens was. Jayson begon dingen te schreeuwen waarvan ik niet eens wist dat hij deze woorden in zijn vocabulaire had tegen de verpleegkundige uiteraard keurde we het niet goed. Maar hij had wel een beetje gelijk. Ik kon ook niet echt meer vriendelijk zijn.

EEG, en nog een EEG., en owja nog een EEG

We werden naar huis gestuurd met de woorden als het nogmaals zou gebeuren dan moesten we terug komen. Nou de volgende dag zaten we er weer. Er werd besloten om ons noodmedicatie mee te geven Midazolam Neusspray voor het geval dat en we mochten naar huis. Wij vonden het zelf te vroeg voor medicatie en wilde eerst goed onderzoek er stond een EEG gepland voor vrijdag.

En er werd opnieuw een hersenscan gemaakt. De uitslag zou samen met het EEG met ons besproken worden.

Op de bovenstaande foto zien jullie een EEG, het stuk waar de bogen gaan afwijken is een aanval. Dit zoeken ze dus bij Jayson de verschillende lijnen is het gebied waar de sensoren zitten en dus het gebied in de hersenen waar het ontstaat

Toen we bij mijn schoonouders kwamen om opnieuw Lieke op te halen gebeurde waar ik zo bang voor was geweest. Jayson kreeg een hele grote epileptische aanval die begon met de kleine aanval die hij eerder had maar hij kwam niet bij kennis en zijn ogen leken in een soort storing te staan de hele tijd maakte zijn ogen tikjes als de staart van een ratelslang. Het duurde heel lang en de afspraak was bij een aanval die langer dan 1 minuut duurt 112 bellen dit deden wij ze praatte ons er door heen en wilde dat we de neusspray toe diende. Ik durfde niet bang voor wat het middel zou doen. En noem me een bangeschijter maar echt ik zat met die neusspray spastisch te doen tranen met tuiten ik kon het niet. En dat terwijl ik in mijn werk altijd wist hoe te handelen, 12 minuten later kwam het ambulance personeel binnen stormen. Gaven hem pijn prikkels en kregen hem moeizaam bij zinnen. Voerden verschillende onderzoeken uit en hielden in de gaten of hij weer helemaal helder werd. Dit duurde erg lang.

oneel had hem gelukkig zonder dit middel snel terug op aarde.

Alleen bleef Jayson lange tijd warrig en gedesoriënteerd. Toen hij eenmaal weer helemaal helder was en inderdaad zichzelf opnieuw nat had geplast was duidelijk dat hij een insult had gehad ook volgens het ambulance personeel. We vertelde wat alle mensen in de woonkamer kwamen doen (met 3 man sterk) en dat ze van de ambulance waren Jayson is een groot lief hebber van hulpverleners dus vond dat wel heel interessant je merkte dat hij heel moe was maar wilde wel even mee in de ambulance kijken hij kreeg een ambulance beer en wij moesten ons gaan melden op de spoed.

Als ouders voel je je in zo'n gebeurtenis zo machteloos ik was kalm tot de ambulance kwam alleen heel bang voor de gevolgen van de noodmedicatie een foutieve manier van toedienen kan namelijk erg gevaarlijk zijn. Toen het ambulance personeel binnen kwam kon ik alleen nog maar huilen toen drong er echt goed door wat zich de afgelopen 12 minuten had afgespeeld de aanval heeft (het gedeelde wat we hebben getimed 13,5 minuut geduurd) het grootste insult wat hij heeft gehad in het afgelopen jaar.

Maar dit insult is de reden geweest dat we nu al een jaar in onderzoek zijn en tegen muren lopen. De kleine aanvallen gaan zo rap dat beeld materiaal maken lastig gaat. We hebben gelukkig een hele boel maar het zijn specifieke details die ze nu willen weten.

De medicatie die we kregen voor Jayson zorgde voor toename van de insulten en de intensiteit werd ook groter. Sterker nog Jayson ging hallucineren van bepaalde medicatie en heeft geprobeerd uit het raam te klimmen omdat hij iets moest redden zijn dekbed en kussen lagen al buiten....

Uit de EEG kwamen geen aantoonbare epilepsie resultaten maar op de hersenscan was wel een klein litteken te zien, De vraag die gesteld is komt dit mogelijk door de val is geen hele gekke maar was voor mij wel een hele pijnlijke. Want vanaf het begin speelt er al in mijn hoofd wat als het door dit voorval is gekomen ?

Dat de epilepsie uit dit gebied komt waar het litteken zit dat is hoogstwaarschijnlijk wel het geval.

Het voor en het na proces van de aanval lijken meer effect op Jayson te hebben dan de aanval zelf. Hij laat voor aanvallen een flinke gedragsverandering zien en krijgt een heel kort lontje zit echt met zichzelf in de knoop en je ziet de spanning bij hem opbouwen, Om vervolgens een korte aanval van max 1-2 minuten te krijgen en daarna zeker een half uur tot een uur gedesoriënteerd en moeilijk verstaanbaar en warrig te zijn om daarna heel erg moe te worden.

We hebben daarom bij Sein in Heemstede een 24 uurs EEG gehad.

Waarbij ze allemaal elektroden op zijn hoofdplakken en hij 24 uur aan een soort kastje vast zit die zijn hartslag en hersenactiviteit bij bewegen en zitten en eten en alles bij houdt. De kamer waarin je verblijft hangt vol met camera's je moet er dan ook rekening mee houden dat hij ten aller tijden goed in beeld blijft voor de camera's zodat als er een aanval komt ze deze op alle mogelijke manieren in beeld hebben.

Zie videolink om te zien hoe dit in zijn werk gaat :https://youtu.be/zescUVhxLlY

Daar is de spraakverwarring en de bewegingsverstoring gezien. Alleen op de EEG zien ze niets terug wat dat veroorzaakt kon hebben.

In overleg met de neuroloog daar zijn we gestopt met de dagelijkse medicatie. Jayson werd langzaam weer zichzelf en weer vrolijker geen dagelijkse gevechten meer om medicatie toe te dienen die hem pijn in zijn mond gaven. En ook de spanning in zijn lijfje lijkt wat af te nemen.

Beeldmateriaal

We dachten zelfs dat de epilepsie wegbleef voor 3 maanden was hij aanvalsvrij we hoopte dat alles met een sisser was afgelopen en dat het toeval is geweest.

Helaas is dit niet het geval en kreeg Jayson opnieuw aanvallen in december.

Na overleg met Sein hebben we een afwachtend beleid afgesproken het irritante van epilepsie is namelijk dat zonder beeldmateriaal je niks kan en de aanvallen razend rap gaan dus je echt mazzel moet hebben om het goed op beeld te krijgen. Maar ook dat dat beeld aan hele specifieke eisen moet voldoen , ze willen namelijk zijn wat zijn ogen doen. En ze willen duidelijk de aanloop naar een aanval toe zien de aanval zelf en het liefst jayson in zijn geheel zodat ze hem van boven en onder kunnen bekijken en dan ook nog de na fase waarin hij dus zolang niet duidelijk verstaanbaar is en warrig.

Maar dat niet alleen we moeten allemaal kleine details onthouden(opschrijven ) Hoelang, Wat had hij gegeten, Wat had hij gedaan, Hoelang duurde de aanloop, Wat zag je precies gebeuren in de aanloop, Was het druk ,Warm/koud, naja ga zo maar door als je deze dingen niet meteen opschrijft vergeet je ze simpel weg.

Maar soms ben je door je eigen schrik een aantal van deze details al vergeten soms komen ze later dan naar boven maar soms denk je ook wat was het ook al weer. Als je alleen bent als hij een aanval krijgt zie je minder dan met 2 of meer mensen maar ook de aanwezigheid van de hoeveelheid mensen kan invloed hebben op een aanval en het verloop daarvan.

Laten we het er op houden het is een grote gigantische doolhof die je geblinddoekt moet doorlopen. En waar een hele boel dingen zo ingewikkeld zijn dat je ze niet kan en soms ook niet moet willen begrijpen. Hersenen zijn gigantisch ingewikkelde dingen maar er zijn zoveel vormen en soorten epilepsie dat er nog steeds nieuwe dingen worden ontdekt.

Als niet Neuroloog is het bijna niet te begrijpen en dan hebben wij nog mazzel dat ik een beetje scholing heb gehad in epilepsie en PJ ook door zijn brandweer werk en levensreddend handelen en BHV en EHBO wat dingen weet.

We hebben van de eerdere aanvallen van het afgelopen jaar gelukkig veel beeld materiaal.

Alleen van het huidige proces hebben we meer nodig om verder onderzoek te kunnen laten doen. Dat er iets niet goed zit dat is duidelijk maar wat is er met ons kleine ventje aan de hand. Waarom gebeurt dit met hem. En vooral wanneer kan ik de volgende aanval verwachten maakt me heel onzeker. Niet weten wat er komen gaat waar het vandaar komt en vooral hoe we het kunnen voorkomen. Het geeft een bepaald soort alarm stand van binnen waardoor je op scherp staat.

We hebben weken gehad het afgelopen jaar waar we dagelijks in de aanvallen zaten waar er sommige dagen reeksen waren waar Jayson in bleef hangen van soms wel 8 achter elkaar. Waarin het ziekenhuis ons 2de thuis werd.

En waarin de medicatie bijwerkingen voor meer ellende zorgde dan de aanvallen zelf en wij als ouders langzaam uitgeput begonnen te raken van verdriet en onzekerheid. In mei vorig jaar werd het me teveel ik kon niet meer mijn rust terug vinden op mijn werk werd ook daar onzeker over mijn handelen want ja daar komen ook incidenten voor en thuis kwam ik geregeld ook terug in de aanvallen en de steeds aanhoudende zorgen.

Ik begon totaal leeg te lopen en kreeg een burn out. Jayson zijn zorg vraag vroeg om een heldere uitgeruste moeder maar ik kon soms niet eens meer herinneren of hij nou 4 ,5 of 6 aanvallen had gehad laat staan wat er per aanval precies gebeurde en hoelaat. Dit soort informatie was belangrijk voor de artsen en daarom besloot ik dat alle gesprekken en alle aanvallen opgeschreven moesten worden en PJ overal bij zou zijn. Ik kon het niet alleen meer als hij er niet was. Er is thuisbegeleiding om mij te ondersteunen in het herstel van mijn burn-out, het een plekje te geven wat er allemaal is gebeurt, maar ook om langzaam weer uit mijn alarm fase te komen.

Daarom hebben wij meerdere stappen ondernomen.

Wij bespraken met school en familie wat zij aan informatie van ons nodig hadden ,dat er 1 duidelijk beleid moest komen.

Voor de artsen prettiger maar voor ons ook zodat we beter konden communiceren naar artsen. Wat er precies gebeurt als wij er niet bij zijn. Of nog onderweg zijn als er wat gebeurt. Maar ook iedereen weet wat er moet gebeuren en wat er kan gebeuren.

Voor nu is het wachten op goed beeld materiaal. En wachten op een insult waarbij je het kan zien aankomen zodat dit ook lukt. Maar Jayson die leeft zijn leventje gewoon verder. Hij krijgt er gelukkig weinig van mee behalve dat hij langere tijd hele vieze medicijntjes moest en deze absoluut niet meer wilt.

Soms verteld hij over alles wat er is gebeurt voornamelijk over de medicijntjes hij verteld iedereen dan trots dat hij beter is... Voor nu is dat beter wij hebben liever dat hij een onbezorgd leventje kan leiden zonder dat hij zich over allerlei zaken druk moet maken waar zelfs wij als ouders soms niet alles van begrijpen.

Soms verteld hij in eens over de onderzoeken met de hoed. En de beer met de rugzak.

Wij merken dan dat hij het op zijn eigen kinderlijke manier verwerkt en luisteren naar hem en beantwoorden vragen waar hij die heeft.

Wanneer stopt de onzekerheid ?

Voor ons als ouders is er helaas nog geen einde aan de onzekerheid. Is er altijd een soort nare angst voor nieuwe aanvallen.

We proberen het leven weer op te pakken, maar aangezien Jayson nog steeds niet de Jayson is van voor dat dit alles begon hopen we dat we op een dag duidelijkheid krijgen zodat wij hem zo goed mogelijk als ouders kunnen beschermen.

En hopen we dat er eindelijk een einde komt aan die vreselijke onzekerheid het verdriet dat het met zich mee brengt als we hem zien vechten met zichzelf omdat hij niet weet wat er gebeurt.

We hopen gewoon dat we over een paar jaar of misschien wel heel snel al kunnen zeggen dat is geweest het kwam hierdoor en het is nu voorbij of hij is nu aanval's vrij. En geloof me dan hoef ik niet eens een diagnose als iemand mij nu zou vertellen dat alles over kan zijn zonder dat ik weet waarom dan vraag ik je nu waar kan ik tekenen ?

<iframe frameBorder="0" src="https://www.mamaplaats.nl/iframe/badge.html?u_id=137442&b=large" style="width: 193px; height: 193px;"></iframe>