Een blog die gaat over deze prachtige zwangerschap hoe ik er op terug kijk en een samenvatting van de roerige laatste 10 weken.
Trots ik denk dat ik met dat woord het beste omschrijf hoe ik over mijn lichaam denk deze zwangerschap. Want mijn lijf heeft me deze zwangerschap tot 34 weken niet in de steek gelaten ! Een mijlpaal ! Wat heb ik kunnen genieten van een zwangerschap zoals ik denk de meeste vrouwen een zwangerschap door maken. Want eerlijk is eerlijk dit toetje toe is een cadeautje. Een kans om te ervaren hoe het is om tijdens je zwangerschap gewoon te kunnen lopen en fietsen en bewegen zonder iedere dag huilend de dag door te komen. Zonder bedrust en zonder depressie. Ik kan met trots zeggen ik heb tot 30 weken zwangerschap kunnen genieten van de kleine dingen die het doen. De corona zorgde ervoor dat ik helaas niet naar al die leuke winkeltjes en beurzen kon gaan waar ik normaal wel heen zou gaan. Maar eerlijk gezegd denk ik achteraf dat het weinig had toegevoegd. Ik heb het niet gemist.
Wat ik wel heb gemist ? Ik heb het gemist dat mijn man mee mocht naar alle afspraken dat we dit samen konden delen nog een keer want ik ben van mening dat je een zwangerschap samen hoort te doorlopen. Maar het doen van grote miskopen en hormonaal inslaan wat ik normaal wel had gedaan in die winkels heb ik niet gemist.
Ik kon doordat alles terug naar de basics ging ook echt heel erg genieten van het zijn met mijn gezin. Me bewust zijn van de veranderingen in mijn lijf. Ik kon zelf werken aan een prachtige baby kamer. Een fijne eigen plek voor Jayson en Lieke en ik kon grotendeels mijn huis op orde brengen. Tja aan nesteldrang deze zwangerschap geen tekort. Want hemel ik word gek van mezelf.
Helaas begon ik met 30 weken te merken dat mijn lijf mijn nestel drang ook niet zo leuk vind. En ik heb toen besloten om dan ook het advies rustig aan te doen aan te nemen. Naja op de Ghislaine manier dan want iedereen weet dat dit betekend dat ik dan nog steeds niet rustig aan doe volgens normale maatstaven.
Voor ik hier verder over uitweidt wil ik jullie graag mee nemen naar mijn 20 weken echo.
Tijdens deze echo kwamen wij er achter dat er iets geks te zien was voor de uitgang , Tenminste wat over het algemeen de uitgang hoort te zijn (de baarmoedermond) wat dit was konden ze mij op dat moment niet helemaal duidelijk vertellen , Tja een lobje , dingetje vleesboompje misschien een extra placenta of dinges geen idee de gynaecoloog moest het maar even nader gaan bepalen. Dus toen die gokte op een mogelijk vleesboompje werd er gezegd die komt er met de keizersnede wel mee uit aangezien je er toch al licht. Prima helemaal in orde. Maar bij de volgende echo wilde we toch even weten hoe het er voor stond met mijn boompje blijkt het geen boompje te zijn maar blijken het maar liefst 2 extra placenta's te zijn. Links en rechts naast mijn baarmoeder mond met een stukje er overheen naast de flinke placenta waar ons kleine gelukje in mijn buik van leeft want die licht heerlijk over de gehele voorzijde van mijn buik achter mijn navel zeg maar.
Ik hoor jullie denken maar wacht even 2 extra placenta's ? Ja dat waren mijn gedachten ook 2 extra placenta's betekend het dan ook dat er 2 extra kindjes hadden kunnen zijn ? Is dat mogelijk. Niet dat ik het aan zou kunnen om er 3 in 1x toe te voegen aan ons al drukke gezin met alle respect voor meerling ouders want echt waar hoe doen jullie dat ?
Respect en diepe buigingen maar ik zou het echt niet volhouden ik ben zeg maar niet zo goed in schakelen laat staan in multi-schakelen. Maar bij mij knaagde deze vraag wel vooral omdat we in het begin van de zwangerschap niet zeker konden vast stellen of er 1 of 2 kindjes te zien waren er zat wel een dingetje maar ik had al heel vroeg een echo en later zou blijken dat er 1 kindje was. Zou het dan toch ..
Gelukkig ben ik open en eerlijk en stel ik deze vragen als ze in mijn hoofd spoken uiteraard kan niemand mij vertellen of er nog 2 kindjes hebben gezeten aangezien het in mijn buik gebeurt en mijn lichaam het dan heeft opgenomen. Maar het zou goed mogelijk kunnen zijn. Ja aan dat antwoord heb ik dus erg weinig. Maar ik zal het er mee moeten doen.
Een zucht van opluchting klinkt van zowel mij als PJ beide denken wij het zelfde voor veel mensen kan dit bericht een klap in hun gezicht zijn maar voor ons een teken dat ook mijn lijf en degene die ons van boven beschermen weten dat 3 toch echt te gek zou worden.
Maar met de eerst volgende echo is wel de vraag stel nou dat er wel verbindingen zijn tussen de placenta's bij eventuele spontane bevallingen die we bij mij niet hoeven te verwachten kunnen overliggende bloedvaten wel een gevaar opleveren.
Dit werd gecheckt en blijkt gelukkig niet het geval het zijn 3 opzichzelfstaande eigen placenta's waarvan er 1tje geheel eigendom is van onze prachtige zoon.
Die zoon lijkt bij de laatste echo's overigens als 2 druppels water op zijn broer en zus te bizar voor woorden. Het lijkt wel of hij is gekloond !
Hoe het verder zit met die placenta's ben ik zelf ook heel benieuwd naar mijn wens en ik hoop dat deze mag uitkomen is dan ook om na de bevalling zelf de vruchtzak en de placenta's te mogen bekijken met eventuele uitleg wat we zien. Want ik ben gewoon heel erg geïnteresseerd in wat er zich in mijn buik heeft afgespeeld. Ik heb er volledig vrede mee als mijn lichaam inderdaad 2 kindjes die niet sterk genoeg waren om het te halen heeft opgenomen/ teruggenomen maar toch wil ik dat weten. Of zitten er toevallig gewoon 3 placenta's en waarom is dat?
In ieder geval waren de laatste weken op wat harde buiken na niet zo heel erg spectaculair ik geniet van het zwanger zijn en probeer vooral me niet gek te laten maken door alle corona dingen en bedenk me dat de volgende opruim sessie een goed plan is.
Inmiddels ben ik 34 weken zwanger en het is snik heet weer heerlijk! De kindjes zijn lekker buiten aan het spelen en 's avonds breng ik Jayson naar bed.
Hij heeft net zoals ik een hekel aan rondslingerende rommel (iets wat in de tijd van mijn burn-out helaas wel is ontstaan in ons huis). Maar hij houdt zijn kamer over het algemeen dan ook heel erg netjes. Erg verdrietig vroeg hij mij of ik hem alsjeblieft wilde helpen opruimen omdat Lieke die middag alle speelgoed bakken in zijn kamer had leeg gekieperd. Uiteraard doe je dat dan ! Ten eerste was hij niet de aanstichter van deze speelgoed zee en al had ik het Lieke terplekken laten doen had het waarschijnlijk een grote ruzie geworden tussen die 2 dus besloot ik het samen met hem te gaan doen. Maar zoals ik al zei het was echt heel erg warm weer.
Ik besloot het dakraam eerst te openen want we vergaan hier op die zolder.
Wat doe je dan ?ik ben te klein ik kan er simpelweg niet bij.. Nou lieve mensen wat Ghislaine (die rustig aan moest doen) dan doet is het volgende :
Je klimt op de koof om vervolgens op de expedit/Besta kast van de ikea te klimmen en doet dan het dakraam open. Tenminste dat is je plan. Want wat er werkelijk gebeurd is het volgende, Je klimt op die kast staat op en zet een stap en glijdt snoeihard uit over een autootje wat je niet kon zien liggen omdat je een 34weken zwangere buik voor je voeten hebt zitten. En klapt vervolgens van de kast af tegen de grond ten midden van al het speelgoed.
Tijdens je val bedenk je je wel als ik op mijn buik val ben ik de klos en maak je zo'n gekke knik dat je het presteert om op je zij met je rug tegen de rand van je zoons bed te vallen.
Tja iedereen die nu denkt of zegt hoe haal je dit in je hoofd ? Inmiddels vraag ik mij dat ook af hoe heb ik dit kunnen doen!
Want punt 1 was Jayson volledig in paniek door mijn val en zei meteen o neee mama we moeten tante Naomi bellen en dit is mijn schuld ! Uiteraard heb ik hem meteen heel duidelijk gemaakt dat dit helemaal niet zijn schuld was maar mama oer dom was om op de kast te klimmen vooral omdat ik altijd zeg dat dit niet mag.
En punt 2 ik kwam niet meer omhoog.... Ik had gigantische pijn aan mijn buik en rug maar op het moment dat ik mij omhoog wilde drukken met mijn hand kwam ik tot de ontdekking dat die mogelijk nog meer pijn deed en inmiddels blauw en dik was. Fuck schreeuw ik en ik hoor Jayson zeggen mama hier is je telefoon ! En owja mama dat mag je niet zeggen.
Ja je hebt gelijk mama mag niet schelden maar op dit moment is het enige wat ik denk ik heb mijn duim of muis van mijn hand gebroken dit is niet oke ik draai me naar mijn andere zij en weet me op te trekken aan het bed van Jayson terwijl ik mijn zusje probeer te bellen. Ze neemt niet op. Ik bel mijn moeder met de boodschap stuur Naomi want ik ben gevallen en ik denk dat ik even naar mijn hand moet laten kijken ik heb flink wat pijn.
Waarschijnlijk door de adrenaline heb ik op dit moment nog helemaal niet door dat mijn rug buik en ribben nog vele malen meer pijn doen. En ik bel de huisartsenpost op met de vraag of ze even een foto willen maken van mijn vermoedelijk gebroken duim.
Uh mevrouw Goedhart klopt het dat u op dit moment zwanger bent dat staat namelijk in uw papieren. Ow ja nee dat klopt ja ik ben 34 weken zwanger hoezo ? Nou kunt u ons even vertellen hoe u precies bent gevallen hoe hoog en waarop .. Nou gewoon op mn zijkant van m'n buik en op mijn hand blijkbaar. Maar ik heb vooral pijn aan mijn hand hoor. Ja, maar stond u tijdens de val was u gehurkt hoe hoog is die kast ongeveer?. Uh nou geen idee een metertje denk ik en ik stond. Maar ik wil ook wel morgen naar mijn eigen huisarts gaan hoor als jullie het druk hebben. Nou nee mevrouw dat is niet waarom ik dit wil weten we hebben tijd genoeg hier maar wij maken ons meer zorgen om uw zwangerschap en uw kindje dan om uw hand. Op dat moment dacht ik nog wat een onzin allemaal wat maken die mensen zich druk. Ik ben gewoon gevallen. Verdomme als die hand gebroken is kan ik en niet haken maar ook niet handig borstvoeding geven. Over mijn hele buik maakte ik me helemaal niet zo druk want die deed geen pijn.
Ik moest direct komen en als ik onderweg weeën zou krijgen of bloedverlies of vruchtwater verlies moest ik direct bellen. Dus ik zeg nog welnee joh hoe kom je daar nou bij? ik heb gewoon last van mijn hand !
Onderweg naar de huisartsenpost begreep ik waarom de dame aan de telefoon zoveel over mijn buik vroeg. Die werd inmiddels kogelhard en ik kreeg inderdaad flinke krampen. Maar geen reden tot paniek dacht ik nog harde buiken had ik wel vaker.
Eenmaal in Hoorn mocht ik na een half uur wachten naar binnen. De arts en arts in opleiding maakte zich totaal niet druk om die duim mogelijk gebroken maar wij denken zwaar gekneusd en zo dik omdat je er aan geopereerd bent geweest en dit een zwakke plek was. En toen kwam het onderzoek van mijn buik ribben en rug.
Ze raakte mijn buik aan en het deed flink pijn toen voelde ze bij de ribben waar ik op was gevallen. De tranen sprongen in mijn ogen mijn hemel dat voelde niet zo prettig. Ik zei bedankt maar zou u nu willen ophouden met voelen het doet pijn en voelt niet zo prettig.
Vervolgens wilde ze mijn rug bekijken er zat een kras op mijn rug en een bobbel bij een van mijn onderste ruggenwervels . Toen ze daar aangingen zitten wist ik zeker die voelde ik eerder echt niet. Vermoedelijk verdraaid ofzo. Maar mevrouw Goedhart we maken ons wel zorgen over de hoogte waarvan u bent gevallen de hardheid van uw buik en wij hebben hier geen apparatuur om het kindje te kunnen controleren dus u moet naar de spoedeisende hulp daar gaan ze even een foto maken van uw rug ribben en hand en er komt even een verloskundige kijken naar uw buik.
op de foto rechts zie je hoe ik er op dat moment over dacht
Prima dacht ik nog half uurtje ben ik weer thuis. Ja dat kon ik vergeten.
In de corona sluis van het ziekenhuis hoor ik de ene verpleegkundige tegen de andere roepen is dat die mevrouw van de kast. Iets wat lollig merk ik op check. Of waren er misschien meerdere zwangere vrouwen die kasten beklommen vandaag?
Iedere verpleegkundige stelde mij dezelfde vraag ben je gek geworden ?Ik zei dan lachend Ja je hebt vanavond wat te vertellen thuis. Niemand die dit geloofd.
Maar nog steeds drong het niet door dat er echt serieuze redenen waren tot zorgen. Er werd mij later in m'n kamertje verteld wat ze gingen doen. Het plan de campagne was als volgt. Echo van de buik, foto van de hand en controle van rug en ribben . Prima dacht ik uurtje werk en ik kan weer gaan. De verloskundige/echoscopiste legde uit wat ze gingen bekijken op de echo. we maken een echo om te kijken of je kindje nog leeft en om te kijken of er een bloeding van de placenta te zien is inmiddels had ik een continu harde buiken gevoel en een tintelend schaamgebied. Mogelijk door de rug of door onbekende klachten aan mijn baarmoeder. Toen ze met het echo apparaat kwamen op de spoedeisende hulp ging er bij mij een lichtje branden. Dit is niet oke.. Zo'n hypermodern echo apparaat had ik nog nooit gezien en toen ze hem op mijn buik zette bleek ook wel het was een apparaat van ware klasse ik kon de haren van mijn kindje tellen zag hem beter dan ooit en alle randjes en richeltjes die op mijn placenta liepen kon ik zien. Wouw wat een mooie echo!, Nou ik zou maar niet te blij zijn dat u met dit apparaat een echo krijgt dit apparaat is alleen voor medische nood situaties.
Ik grapte naar de verloskundige toe dat ik mezelf nou niet echt bepaald rekende tot een medische noodsituatie. Maar toen ze begon uit te leggen dat er vermoedelijk een placenta bloeding was geweest en ik mijn baarmoeder en bekken had gekneusd en mijn lichaam contracties liet zien. En dat als er inderdaad een placenta bloeding was ik mogelijk bloedtransfusies o.i.d. moest schrok ik me wild.
Wacht effe is het echt zo erg ? Ik bedoel inmiddels voel ik de pijn echt wel ja ik zit hier niet zomaar maar het valt toch allemaal wel mee. Nou nee het is een serieuze val geweest en ik mocht mazzel hebben dat ik geen bloedverlies had of gebroken vliezen. Ik moest voor een CTG scan nog even naar de afdeling verloskunde toe en dan mocht ik wel weer naar huis daarna. Wat de lieve dame vergat te melden was dat ik niet even naar de afdeling ging maar sowieso 4 uur moest blijven
Dus eenmaal boven op de afdeling weer uitgelegd wat er was gebeurd en een lieve meid genaamd Jessica wist mij te vertellen dat dit niet zo'n slimme actie was wat deze poespas allemaal betekende en dat ik dus de aankomende 4 uur aan een CTG vast zat en er nog een echo gemaakt zou worden en gecheckt zou worden op ontsluiting.
Shit ik had Naomi thuis zitten die al gepikeerd was dat ze inmiddels al 5uur lang in mijn huis opgesloten zat met mijn kinderen en er zou nog een flink aantal uren bij komen. Ik belde PJ mop je moet naar huis gaan want Naomi zit anders de hele nacht op mij te wachten en ik weet niet of ik weg mag. En zo ja hoe laat . Hij kwam de auto's ruilen en zo kon Naomi naar huis. De eerste 2 uur aan de CTG gingen prima ik had wel wat harde buiken maar niets buitensporigs en de kleine deed het ook prima. Toen wilde ik wel graag even plassen. De laatste 2 uur waren echter een drama . Ik had keiharde buiken die over gingen in weeën zulke flinke weeën dat ik uit eindelijk besloot op de bel te drukken de verpleegkundige van de nachtdienst kwam bij me zitten en pufte ze samen met mij weg ze vertelde me dat als dit nog een kwartier zou aanhouden ik mijn man moest gaan bellen en dat het dan mogelijk was dat ik richting een bevalling ging maar dat we het nog een kwartier aan zouden zien omdat mijn buik zo'n flinke klap had gehad dat dit ook vaak voor onrust kan zorgen.
Langzaam en gestaagd kwamen er nog 3 flinke weeën en toen ebde het weg. Ellen de verloskundige kwam hierna mij ophalen om een echo te maken. Het zag er inderdaad wat onrustig uit maar geen alarm signaal voor mogelijke problemen.
Ze wilde ook even kijken hoe het met de ontsluiting stond alles wat nog hoog en dicht en veilig dus ik mocht naar huis. Om half 3 's nachts zat ik in de auto onderweg naar mijn bed om te gaan slapen tenminste dat was mijn plan maar de pijn was een duivel. Ik deed geen oog dicht en was dood moe maar wakker. De volgende dag werd ik gebeld dat ze me toch nog even wilde zien voor een CTG controle .
Ook daar waren weer harde buiken te zien. Ik gaf aan dat ik heel veel pijn had en daardoor niet kon slapen. Inmiddels waren ze op de afdeling van het ziekenhuis ook op deze conclusie gekomen. Helaas besloot ons kleine mannetje zich ook angstvallig rustig te houden daar binnen en ik kreeg een monitor mee naar huis om zelf CTG scans te kunnen doorsturen want ik zat anders dagelijks in Hoorn.
Ideaal ding kan ik je vertellen als je tenminste een voorbeeldig kindje hebt die er voor gaat liggen. Het lukte mij voor geen meter en ik zat alsnog iedere dag in het ziekenhuis.
Ik ben inmiddels uitgeput. 1 week verder en op en neer naar het ziekenhuis.
Het is 27 juni de dag waar ik naar uit kijk mijn baby shower ! Jeej Super gezellig met de meiden club sandwiches eten en teuten ! In een andere blog schrijf ik over deze dag. In deze blog zal ik alleen omschrijven hoe deze dag tot een einde kwam. Tijdens het eten had ik al regelmatig komende harde buiken en twijfelde ik of ik nou wel of niet weeën had.
Later ging dit over in duidelijk herkenbare weeën ik werd door mijn vriendinnen aangespoord toch het ziekenhuis te bellen. En ja hoor daar ging ik samen met Laura in de auto op weg naar het ziekenhuis want ik moest aan de CTG en inderdaad ook op het CTG waren weeën te zien. (tja inmiddels kreeg ik wel eens het idee dat ik mezelf niet meer goed aanvoelde want dan weer niet dan weer wel je raakt echt padje zoek op een gegeven moment) De verloskundige checkte of ik ontsluiting had en kon mij melden geen ontsluiting wel een verkorte baarmoeder hals en verweekte baarmoedermond. Verdorie het is toch flink aan het rommelen want gisteren precies 24 uur geleden was alles nog potdicht en hoog grrr. En ze vonden onze kleine toch ook wel te rustig.
De volgende dag was ik jarig het thuis monitoren wilde maar niet lukken 3 uur aan het apparaat verder en allemaal mislukt ik moest toch echt even komen om het een en ander te controleren. Mooi ik had wel harde buiken en het was toch wel wat onrustig mevrouw Goedhart hoe gaat het ?
Nou niet zo goed ik ben dood moe ik slaap niet meer en heb echt zoveel pijn van dat geknoei daar binnen ik ben op. Weetje wat neem een slaap pilletje mee naar huis en ga goed slapen (ik grap nog geef me wel een paardenmiddel Ellen want ik slaap niet zomaar) Thuis met volle hoop stappen PJ en ik in bed en gaan meteen proberen te slapen pilletje er in ogen dicht ik val in slaap en word wakker. Enthousiast vraag ik aan de in mijn ogen al wakkere PJ en hoelang heb ik geslapen ? Uh nou nog geen 5 minuten ! heh wat ? Nee je maakt een grapje ik kijk op de klok het is echt waar ik heb nog geen 5 minuten geslapen en weer lig ik de hele nacht wakker van de harde buiken en de pijn.
Maandag moet ik mij melden bij de gynaecoloog er was al besproken de dag ervoor dat als ik niet goed zou slapen op het pilletje ik dan voor sedatie in het ziekenhuis zou komen te slapen en ze mij een paardenmiddel zouden geven. Dit leek mij wel prettig want ik was gewoon heel erg moe. En kon inmiddels ook niks meer hebben van de kinderen en de pijn werd er niet beter van. Wel werd er besloten dat we aan die thuismonitoring helemaal niets hadden aangezien het niet handig werkte bij mij dus dat ik daar mee mocht stoppen Jippieee !!
De volgende dag zou ik me melden voor een prik en een nachtje rust :). Tot mijn blijdschap trof ik de volgende dag Jessica weer inmiddels had ik haar de afgelopen 2 weken al meerdere malen gesproken en gezien bij alle controles dus het was wel fijn om een bekend gezicht te zien op het moment dat ze mij om zouden gooien met een prik. Het is toch wel spannend als ze iets met je gaan doen waarvan je weet dat je totaal geen controle meer hebt en je lot in een ander zijn handen legt.
Ik aan de CTG (want ze checken altijd eerst het welzijn van je kindje ) En weer die rot weeën maar hemel ze begonnen wel erg te lijken zoals het begin van Jayson zijn geboorte en ik had het niet meer ik had het warm kon ze soms maar lastig weg puffen en gaf dit bij haar aan.
Het was indd duidelijk dat er flink gerommeld werd daar binnen dus besloten we verloskundige Jaleeza er bij te halen. En ja het klinkt gek maar mijn vermoedens werden bevestigd ik had beginnende ontsluiting maar 1 cm maar toch het was wel al 1 cm ! ik was in 3 dagen tijd van een hoog liggende baarmoederhals en dichte baarmoeder mond naar 1 cm ontsluiting gegaan en ik was nog niet gillend gek geworden. (bij jayson waren deze ontwikkeling goed genoeg voor een totaal in paniek Ghislaine) Dus ik was best een beetje trots dat ik nog zo rustig was maar ook dat ik mijn lichaam dus wel goed aanvoelde.
We gingen gewoon voor sedatie als de weeën zouden doorzetten zou ik ook door sedatie heen wakker worden. Dit was gelukkig niet het geval ik ben die nacht 2 keer wakker geweest voor een sanitaire pitstop maar was wel uitgerust de volgende dag. En raad eens de volgende dag had meneer zijn hoofd uit het geboortekanaal gehaald en was mijn 1 cm gewoon weer dicht. Zo zijn we dus nog een week aan het aanklooien geweest en heb ik het daarop volgende weekend weer een nachtje sedatie gehad.
Inmiddels ben ik vandaag voor mijn 3de en laatste sedatie in het ziekenhuis voor de bevalling die gepland staat aankomende week. Helaas inmiddels een blaas ontsteking en beginnende nierbekken ontsteking met vermoedelijke stuwingsklachten rijker heb ik nog steeds met regelmaat lichte weeën en gedurende de hele dag harde buiken en gemene steken in mijn schaamstreek door de kapriolen die mijn zoon binnen in uithaalt. Slaap ik zonder sedatie gewoon hooguit 1 uur per nacht als ik mazzel heb en strompel ik door het huis.
En begint mijn huis langzaam weer te lijken op het monster van een paar maanden terug omdat ik gewoon zoveel pijn heb dat het allemaal niet zo lekker meer lukt.
Maar vind ik dat een reden tot klagen nee ! Ik had nooit op die kast mogen klimmen. Klaag ik Ja want de pijn is op vele momenten echt ondragelijk en soms lijkt het echt of mijn buik op knappen staat als ons laatste wonder zich enkel en alleen maar beweegt. Maar ik had deze tijd voor geen goud willen missen. Ja ik ben helaas veel in het ziekenhuis maar er word hier goed voor mij gezorgd en kom op wat is nou die laatste week nog die komen we ook wel door en hoe. Ik kan terug kijken op een prachtige zwangerschap van een wonder waarvan wij nooit hadden gedacht dat die er zou komen.
Op een zwangerschap waarbij ik maanden lang alles nog heb kunnen doen.
Update na afronding van de blog:
Na de laatste sedatie werd ik gek van de jeuk die jeuk was er bij eerdere sedatie ook maar in mindere maten. Ik kreeg zweet aanvallen heb het warm en weer koud en heb een verhoogde bloeddruk en temperatuur. Regelmatig raak ik van de wereld zie ik sterretjes en heb ik last van duizelingen. Maar erger nog ik zwol op mijn handen gezicht en voeten.
Ik heb met deze klachten gebeld met het ziekenhuis het blijkt dat er een morfine middel in de sedatie zit. De grap is ik ben allergisch voor morfine en had de sedatie nooit mogen krijgen. Ik heb de laatste week van de zwangerschap dan ook flink last gehad van de uitwerking van de morfine.
Maar dit maakte ook dat het operatie plan voor de keizersnede aangepast moet worden.
Hoe het mogelijk is dat iemand met een allergie voor morfine en alle aanverwanten dit middel tot 3x aan toe heeft toegediend gekregen blijft een vraag.
Het stond wel degelijk bij de allergieën in mijn medisch dossier. Ik ga niet met vingertjes wijzen naar mensen of het zien als een schandalige fout er is de afgelopen weken prima voor mij gezorgd in het ziekenhuis. Maar lieve mensen vraag altijd goed na wat je toegediend krijgt in het ziekenhuis. Ik heb mijn eigen niet genoeg geïnformeerd door niet te vragen naar wat voor soort pijnstillend middel er in de sedatie zat en dit had gevaarlijk af kunnen lopen daar de allergische reactie in korte tijd flink is toegenomen. En ik deze vorm van morfine eerder nog niet had gehad.
Ik sluit deze blog graag af met :
Lieve kraamafdeling van het Dijklander wat heb ik het goed gehad bij jullie de afgelopen weken. Ik werd telkens heel hartelijk en warm ontvangen door jullie heb met jullie gelachen en gehuild. Jullie stuk voor stuk in mijn hart gesloten en jullie zullen altijd deel uitmaken van de prachtige ervaring die mijn zwangerschap vertegenwoordigde.
Een bijzonder bedankje voor :
Jessica, Ellen, Annet, Jaleeza Ik heb jullie tijdens deze weken meerdere malen gezien. Jullie waren begaan met mijn lot gingen het gesprek met me aan en gaven mij telkens de positieve energie om er toch weer voor te gaan. Ik zal jullie nooit vergeten. Ik hoop dat ik jullie op een ander moment in mijn leven nog eens mag treffen en jullie ons prachtige kind kan laten zien. En nee ik zal niet als zwangere terug keren op de afdeling dus wie weet another place another time.
