Een blog over mijn werk als thuisbegeleider, Maatschappelijk werker, verdriet en loslaten.
Toen ik mijn contract kreeg bij Esdégé Reigersdaal wist ik,Ik ben op mijn plek.
Ik reed in de auto terug vanuit Broek op Lange tijd, Toen mijn Ex vriend belde hoe het was gegaan trots vertelde ik dat ik was aangenomen.
Toen ik ophing gebeurde er voor mij een Gigantische kettingbotsing ik kon nog op het nippertje de auto het gras in sturen anders had ik er zelf tussen gezeten achter mij klapte de hele boel ook in elkaar.
Mijn hart in mijn keel.En echt even in shock door wat er net was gebeurt Gelukkig is iedereen zonder ernstig blijvend letsel of erger er vanaf gekomen. Het was door deze gebeurtenis een dag die ik nooit meer zal vergeten.
Mijn eerste werkdag, Ik kwam bij het gezin wat ik al zo lang kende het voelde als thuis komen en ik werd ingewerkt door Annemarie. Een lieve vrouw met het hart op de goede plaats ,ze had al flink wat ervaring in de gehandicapten zorg had samen met haar vormde we een goed team. Ze maakte me wegwijs in het vak en daarna mocht ik het zelf gaan doen. Best spannend niemand meer die op je vingers kijkt.
Gelukkig had ik een cliënt met een heel goed belezen moeder die mij alles over de ziekte van haar dochter kon vertellen. Ze is een topper.
Ik ben mij vanuit daar nog meer gaan verdiepen in Rett Syndroom volgde online trainingen en probeerde zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Ik heb met hun dochter een geweldige band opgebouwd.
Een bijzonder meisje en zoveel prachtige momenten gedeeld. Wat ik had geleerd bij het Thomashuis dat activiteiten en persoonlijke aandacht voor je cliënt belangrijker is dan papierwerk kon ik mee nemen in mijn werk daar.
We gingen samen op de rolstoel fiets patatjes eten (in die tijd werkte ik ook nog bij De minisnackbar ).
Ze was er welkom en voelde zich daar op haar gemak. Ze at altijd Patatjes met Mayo en een frikandel. Alleen zoals sommige mensen met een beperking doen begon ze met haar eten te gooien.
Alleen de Frikandel vloog rond. Thuis deed ze dit ook en niet 1 keer maar altijd alleen de frikandel. Tot ze op een onbewaakt ogenblik mijn kroket te pakken had en deze heerlijk op zat te peuzelen onder een flinke hoeveelheid goedkeurende geluiden ze vond het heerlijk.
Ze bleek helemaal niet van Frikandellen te houden.
Weten we dat ook weer lastig als iemand dat zelf niet kan zeggen. Maar ze kon spreken met haar ogen. Ze had prachtige manieren van communiceren en als ze bij je kwam zitten met haar hand op je knie dan keek ze werkelijk door je ziel heen.
We zijn ook eens naar Dirk Schele geweest ze was in die tijd groot Fan van hem . De boom staat stil de takken die gaan heen en weer. Ik niet zo’n Fan besloot dat het een perfect verjaardag-cadeau zou zijn en het was ook nog eens om de hoek. Wij er heen. Helaas was het gespring van alle enthousiaste kinderen haar teveel en hebben we de show vroegtijdig verlaten.
Dirk Schele is een hele lieve man die oog heeft voor alles tijdens zijn show. Dus toen wij tijdens de pauze nog aan het bijkomen waren van de schrik kwam hij naar haar toe. Hij nam de tijd voor haar en gaf aan dat het vaker gebeurd bij mensen met een beperking in zijn shows. En dat hij graag haar gegevens wilde hebben om een cadeau pakketje te sturen. Het was ondanks de schrik voor haar een fijne dag.
Ik gunde haar een fijne plek waar alles precies goed was voor haar maar zou haar vreselijk gaan missen
Voor haar werd langere tijd een fijn woonplekje gezocht maar zoals dat gaat in de zorg zijn er lange wachtlijsten toen er eenmaal een plekje voor haar was had ik het heel moeilijk ik zou haar gedag moeten zeggen niet meer dagelijks Hee mee mee ? Eten Pe? Ik zou haar verschrikkelijk gaan missen maar gunde haar een fijne plek waar alles geschikt was voor haar waar alles precies goed was voor haar. Gelukkig vond ze die plek en wat gaat het goed met haar ! Ik ben bij haar geweest ik ga nog steeds graag naar haar toe al is het lastig om dit te combineren met mijn kindjes. Ik heb nog steeds contact met deze fantastische mensen en hun geweldige kinderen en buitengewoon bijzondere dochter.
Toen moest ik iets anders gaan vinden .Ik ben daarna nog bij meerdere gezinnen aan het werk geweest en heb ook in de woonbegeleiding gewerkt en huishoudelijke begeleiding. Ik vond dit ook leuk maar het was nooit meer het zelfde.
Mijn gezondheid werd slechter en ik moest besluiten om te stoppen ik was inmiddels zwanger van Jayson en ik kon een baan krijgen op een aangepaste werkplek. Deze werkplek sloot na een maand en toen was mijn contract bij reigersdaal opgezegd en stond ik met lege handen.
Gelukkig had ik nog wel iets heel moois van die tijd mee gekregen. De moeder van het meisje waar ik voor zorgde kon heel goed haken en heeft mij dat geleerd. Ze maakte prachtige troostdekens en ik wilde dat ook graag gaan doen. Vanuit daar ben ik me gaan verdiepen in het haken een jaar lang heb ik webbinars etc gevolgd en heb ik geholpen bij een handwerk winkeltje in de stad.
Ik ben mijn eigen webshop Madeliefjes Haakwinkel begonnen en toen na 3 jaar uit de zorg wilde ik weer graag aan het werk.
vele uren werken en een te hoge werkdruk werden mij teveel
Ik wilde maar 1 ding gaan doen terug de gehandicapten zorg in. Ik ging bij de Prinsenstichting werken in Purmerend. Een fijne locatie , Fijne cliënten. Helaas merkte ik al gouw dat er in de gehandicapten zorg veel is veranderd. Andere manier van begeleidingsplannen schrijven. En een zelfsturend team. Weinig personeel in de zorg wat overal gaande is.
En bezuinigingen die er jaren lang doorgedrukt zijn. Nu zit je dan bij de Prinsenstichting nog goed met hoe ze het geld verdelen. Maar het personeel te kort was duidelijk te merken.
Veel uren werken ,Ziekte binnen het team , en daardoor een hoge werkdruk. Voor mij was het een onhoudbare combinatie. Ik ben zelf niet fit genoeg om zoveel uren te werken.
Toen werd Jayson ziek we hebben een flink traject achter de rug met hem. En ik merkte dat ik doordat ik met mijn hoofd en oren thuis moest zijn ,Ik leeg begon te lopen op mijn werk. Ik kon mezelf niet voor 1000 procent geven en ik vind dat de cliënten het allerbeste verdienen.
Toen ik vakantie had stortte ik volledig in het werd me teveel de koek was op.
Ik kon niet meer alle ballen hoog houden. Samen met mijn clustermanager besprak ik dat ik een stapje terug zou doen mbt tot school en werk. Helaas heb ik die stap veel te laat gezet.
Ik kreeg thuis paniek aanvallen , Op mijn werk zag ik mijn collega’s die stuk voor stuk ook allemaal hun eigen problemen hadden en vermoeid waren. Ik kon niet meer. Ik probeerde door te zetten en me in te blijven zetten. Ik leefde naar mijn lange vakantie toe in de hoop dat ik weer op zou laden. Ik kreeg hartkloppingen en de paniek aanvallen werden zoveel ik kon geen keuzes meer maken thuis .En ik werd onzeker over mijn eigen handelen. Ik begon dingen te vergeten. Mijn huishouden bleef liggen. Ik ging naar mijn huisarts. Ghislaine je hebt een burn-out je moet het rustig aan gaan doen.
Niet zo gek ook Jayson gaat niet goed jij werkt erg veel voor iemand met jouw ziekte .En je hebt er ook nog een dochter bij die extra aandacht nodig heeft.
Ik wilde het niet horen ik dacht ik heb nog een week vakantie ik ga gewoon nog even uitrusten en dan weer aan het werk. Ik heb van de 3 weken vakantie er 2 met Jayson in het ziekenhuis gezeten.
De laatste dag van mijn vakantie kwam mijn schoonmaakster ze zag al langere tijd dat het niet meer ging .Mijn schoonzus kwam om een koppie met mijn kleine nichtje en ik draaide volledig door. De kinderen huilden en luisterden niet meer naar me. M´n huis was een bende het was een chaos en ik moest de volgende dag weer aan het werk om vervolgens 7 diensten te draaien 1 dag vrij te zijn en dan weer 9 diensten. Ik raakte volledig in paniek en kreeg echt een totale black out. Mijn schoonzus greep in als jij het in je hoofd haalt om morgen te gaan werken kom ik je niet meer helpen. Dit kan niet meer, duidelijke taal het gaat dus echt niet goed. Ik ben weer naar de huisarts gegaan.
Een zware burn-out ik had je toch gezegd rustiger aan te doen ? Je kan niet aan het werk Ghislaine.
Je gaat contact opnemen met je Psycholoog en regelt opvang voor de kinderen.
Ik heb mijn werk gebeld kromme van het verhaal was dat ik al had laten weten weg te willen gaan en een andere baan had gevonden dichter bij huis en een stap rustiger omdat het niet vol te houden was .
Ik heb die baan helaas moeten laten schieten. Mijn werk gever was heel begripvol... Na een week werd ik gebeld of ik er weer zou zijn.
Uiteraard ging dit niet lukken en in goed overleg hebben we besloten dat ik vervroegd ziek uit dienst zou treden ik wilde ook graag dat er snel een nieuwe begeleider zou komen voor de cliënten en op die manier werd dat proces een stuk makkelijker.
ik heb geen afscheid kunnen nemen van de collega´s en cliënten
Ik wilde graag nog afscheid nemen van de collega’s en cliënten maar uit meerdere verhalen bleek dat de behoefte daar niet voor was en dat er nare verhalen de ronde gingen na mijn vertrek en er een boel gaande was. Jammer maar als dat de manier is hoe het gaat dan kan ik maar beter gewoon mijn rust gaan nemen.
Gelukkig heb ik nog goed contact met een aantal oude collega’s en weet ik dat ik het niet allemaal voor niets heb gedaan. De Prinsenstichting is dan ook niet de schuldige als het om mijn Burn-out gaat. Dat ben ik nog altijd zelf ik heb te laat op mijn rem getrapt ik had niet over mijn grenzen moeten gaan maar ik wilde het zo graag ik wilde mezelf zo graag nuttig maken.
Ik ben dankbaar voor de tijd daar en de geboden kansen. En ik hoop dat het de cliënten goed gaat. De collega’s wens ik stuk voor stuk het beste. Ook diegene die achter mijn rug om mij zwart hebben lopen maken. Ik hoop dat het jullie nooit overkomt wat ik de afgelopen maanden op mijn bordje heb gehad . Sterker nog ik gun het mijn ergste vijand nog niet. Maar ik hoop dat als het jullie overkomt je je dan nog eens achter de oren krabt en je je dan beseft hoeveel pijn het doet om nog een trap na te krijgen.
Ik hoop het meeste dat het de collega’s goed gaat die dag in dag uit zichzelf weg cijferen dubbele diensten staan te draaien. Hun vakanties opgeven want tja er zijn mensen te kort. Ik hoop dat ze soms nee gaan zeggen om zichzelf te beschermen. Ik wil niet dat ze het zelfde gebeurt als mij ik gun ze zoveel moois en ik ben ze zo dankbaar voor al het moois.
Ik hoop ook voor jullie allemaal dat er snel een verandering komt in positieve zin dat jullie allemaal wat ontlast worden en dat er een andere manier van management komt.
Ik zal de zorg missen. Maar ik ga niet meer terug.
Comments