De tijd die mijn basisschool en middelbare schooltijd omschrijft. Een blog over pesten. Jeugdzorg, Kinderbescherming, Verkering en de moeilijkste tijd voor ieder kind.
Je kent het wel je bent erg mager (wat voor de mensen die me nu pas leren kennen misschien ondenkbaar is ),Heel druk en komt ook nog uit een iet wat bijzondere gezinssituatie. Een vader die niet meer in beeld is. En een moeder met een opvallende persoonlijkheid.
Mijn moeder deed vroeger keihard haar best om te roeien met de riemen die ze had begrijp me niet verkeerd. Samen met mijn opa en oma zorgde mijn moeder er voor dat we niks te kort kwamen.
Maar zoals iedere alleen staande moeder kan je niet tot in de oneindigheid alles bieden.
Als mijn moeder geholpen werd door mensen doordat ze bijvoorbeeld kleding gaven voor ons was ze daarvoor heel dankbaar. Maar smaak… Tja ik denk dat ik wel mag zeggen dat ze dat niet echt had. En haar persoonlijkheid die kamer vullend is en een no stapping back mentaliteit kan soms ook als een rode lap op een stier werken.
Ik heb ooit een oranje ribbroek gehad ja echt een oranje . Dat was natuurlijk genoeg reden genoeg om mij te gaan pesten op school maar alsof dat niet erg genoeg was had ik ook nog eens van die Dr Martens schoenen en een grijsshirt met oranje strepen.
Ik had slechte voeten dus kreeg ik van mijn moeder goede stevige schoenen mijn moeder zal zeggen Ghislaine je kreeg verdorie peperdure schoenen omdat je dat nodig had.
Ik vond ze vreselijk en mijn klasgenoten die vonden het ronduit lelijk ik ook maar ik had weinig te zeggen over dit soort dingen thuis.
Ik heb dan ook een soort trauma van ribstof en Dr Martens hartstikke prima als mensen het mooi vinden ik krijg er kippenvel van als ik terug denk aan die tijd.
Ribstof heb ik jaren lang niet in huis gehad het is dat ik stoelen heb gekregen met deze stof maar anders.... En die schoenen die komen van ze levensdagen mijn huis niet in !
Er zijn duizenden redenen geweest om mij te pesten. Mijn puntneus, mijn drukte, de hoeveelheid die ik praat dat ik alleen zat achteraan aan een los tafeltje in de klas. Ik was een typisch ADHD kind dat alle vogels zag vliegen dus ik had mijn eigen plekje alleen in de klas zodat ik wat van de les mee kreeg het maakte het alleen wel lastig om bij andere kinderen aan te sluiten.
Er waren absoluut klasgenootjes die ik aardig vond en gezellig mee had. Maar blijvende langdurige vriendschappen zoals je die veel mensen hebben zijn er niet uit voort gekomen. Ik heb nog wel contact met mensen van mijn basisschool tijd en het zijn goede kennissen maar ik spreek ze af en toe.
Veel van deze klasgenoten waren kinderen van ouders waar mijn moeder goed mee kon opschieten. Dat maakte het natuurlijk een stukje makkelijker. Maar niet zo dat ze me zelf hadden uitgekozen.
Door sommige van hen werd ik uitgenodigd om te komen spelen. Maar sommige ook niet no hard feeling’s maar als er uitnodigingen rond gingen van kinderfeestjes mijn maag draaide altijd om. En dan je eigen kinderfeestje wie nodig je uit ? Ik deed het wel maar vaak werd ik dan toch de buitenstaander op mijn eigen feestje.
Hoe kon het dat de aanvoerder van een kids tegen geweld clubje mensen zo kon treiteren ?
Wat me het meest is bij gebleven van de basisschool zijn 3 dingen. Juf Sigrid echt een schat van een vrouw met een groot hart.
De verhuizing van mijn vriendin Maxime naar Amerika in groep 4 vreselijk vond ik dat al hebben we wel al die jaren contact gehouden en hebben we dat nog steeds. Ik miste haar verschrikkelijk zij was mijn enige echte zelfgekozen vriendin.
Het groep 8 feestje van mijn klasgenoot. Dit feestje was een HELL. Klasgenoten werden gepest. Door het land gejaagd. En opgehouden en nog meer getreiterd. En de maandag erna toen school wilde weten wat er gebeurd was. Werd alles door hen ontkend. De pestkoppen gingen vrij uit. En er waren maar 2 klasgenoten die naar mijn huis zijn gekomen om met mijn moeder te praten over wat er was gebeurt. Ik wil al deze mensen die hierbij betrokken zijn geweest anoniem houden . Omdat mijn blog niet is bedoeld om mensen zwart te maken maar om te vertellen wat mij dit heeft gedaan. De 2 klasgenoten die naar mijn huis zijn geweest ben ik dankbaar en ik zal altijd weten dat ze het goed met me voorhadden.
Wel wil ik vertellen dat deze gebeurtenis mij nog jaren dwars heeft gezeten.
Hoe kon het dat de aanvoerder van het kids tegen geweldclubje de kans kreeg om ongestoord andere klasgenoten het leven zuur te maken ? Ik vind het vooral erg bijzonder.
Ik ben nog jaren lang bang geweest in het donker. Heb heel lang nachtmerries gehad.
En durf mensen nog steeds niet altijd te vertrouwen. Maar wat ik het ergste vond is dat ik die nacht niet de enigste was die gepest werd. En dat er andere klasgenoten waren die die nacht lastig werd gevallen. En dit ook op hen langere tijd uitwerking heeft gehad .
Ik vond het voor hen misschien nog wel erger dan voor mij ik werd tenslotte altijd al gepest.
Helpen kon ik ze niet we waren helaas op dat moment met elkaar slachtoffer en wat ik ook had gedaan op dat moment ik had ze niet kunnen helpen.
''Ik had nog nooit gehoort van het moslim geloof ''
De middelbare school :
Ik ging voor de middelbare school naar het RSG in Enkhuizen, Een fijne kleine middelbare school vlak bij huis. Ik wilde graag een nieuwe start maken.
Helaas mislukte dat plan al op de eerste schooldag. Ik had nog nooit gehoord van het moslim geloof en was dus totaal onwetend op dat gebied. Ik had een meisje in mijn klas die een hoofddoek droeg maar ik zag het aan als een sjaal tegen de kou. En vroeg haar oprecht geïnteresseerd of ze het koud had. Ze was flink beledigd en vroeg me of ik een grapje maakte. Ik snapte eerst niet wat ze bedoelde tot iedereen begon te lachen. Later heb ik aan mijn moeder gevraagd hoe de vork in de steel zat. Ik hoop dat ze mij inmiddels heeft kunnen vergeven voor mijn onwetendheid.
Wel heeft het een fundering gelegd voor mijn interesse in verschillende culturele en religieuze afkom.
Ik was anders ik viel op dat had ik al ontdekt op de basisschool. Wilde ik opvallen ?Nee dan had ik wel mee gedaan aan cabaret .
Op de middelbare school was ik opnieuw het mikpunt van vuile streken.
Wees eens eerlijk hoe grappig is het als je met een groepje bespreekt hoe je iemand kan laten denken dat die verliefd op je is om vervolgens te zeggen dat je nooit met haar zou willen zoenen op een overvolle kermis. Ja super grappig natuurlijk. Op puberleeftijd over zie je vaak niet de gevolgen van dingen die je doet. Maar ik kan je vertellen het is pijnlijk zulke geintjes.
Er zijn veel jonge mensen die dit soort pest gedrag niet kunnen handelen en waar dit grootte gevolgen kan hebben. Onzekerheid en dan bam op je meest kwetsbare moment. Het is vooral heel jammer dat het precies deze mensen zijn die zich niet goed lijken te realiseren wat voor impact dit heeft op anderen.
Een fijne herinnering is B1 kamp. In Borger ik leerde daar Myriam kennen zij zat in een andere klas dan ik maar ik kwam er al gouw achter dat wij veel met elkaar gemeen hadden we waren beide het mikpunt van pesterijen maar lieten ons allebei niet hierdoor kisten we hebben hierna dan ook jaren lang een goede vriendschap gehad . Helaas heb ik haar na de middelbare school slechts nog enkele keren gezien.
Maar ik zie via de social media dat het goed met haar gaat en dat ze hoe toevallig zonder dat we het van elkaar wisten in het zelfde vakgebied is gaan werken als ik.
In mijn 1e blog vertelde ik over Sam , Ik leerde hem in mijn 2e jaar van het RSG kennen . Hij Myriam ik en nog wat andere klasgenoten en schoolgenoten trokken veel met elkaar op tijdens de middelbare school. We hebben veel met elkaar kunnen lachen en het was een fijne groep mensen om mee op te trekken .
Er werd altijd van alles verzonnen over dat ik verkering met Sam zou hebben maar dit was niet het geval we waren gewoon goed bevriend.
Ook begon ik in die tijd stiekem te roken. En ik weet nog dat ik bij mijn eerste sigaret mijn moeder in mijn achterhoofd hoorde Ghislaine als je gaat roken dan breek ik je benen. Tja mam jammer voor jou maar dat maakt niet zoveel indruk.
Ik werd thuis heel dwars en tegendraads en was echt een horror puber. Alles wat ik op school niet durfde deed ik thuis wel. En mijn moeder had een hele zware kluif aan me .
Deels kwam dit gedrag bij de situatie toen vandaan,jeugdzorg kwam veel over de vloer omdat wij mijn zusje en ik geen omgang meer wilde met mijn vader en zijn vrouw. Allerlei gesprekken werden afgedwongen met mijn vader en dan had je ook nog de kinderbescherming in die tijd letterlijk blauwe plekken kwam tellen.
Ik vond het vreselijk iedere keer weer die vernedering. Alles wat er was gebeurt opnieuw vertellen steeds weer naar Alkmaar om gesprekken te voeren met verschillende mensen en gestoorde gedragsdeskundige die verder gingen dan goed was. Naar de rechtbank om alles tot wel 3 keer toe te vertellen aan de rechter. De e-mails die ik kreeg van mijn vader of zijn vrouw ik laat maar in het midden wie het was want dat is toch een heen en weer verwijten. Het doet veel verdriet als je puber bent en je vader ,en moeder hebben samen veel problemen. Als je bij je vader bent de situatie niet fijn is. En als je dan voor je zelf wilt kiezen en je rust dat je dan zoveel ellende er na nog krijgt. Dit alles heeft in totaal 4 jaar geduurd. Dus take notice. Ik zocht een uitlaat klep en mijn moeder was daar het slachtoffer van, Mijn arme moeder.
Aan de andere kant kon mijn moeder graag de touwtjes heel strak aantrekken en teveel bemoederen en daar was ik nogal allergisch voor. Ik wilde graag mijn eigen beslissingen maken en niet alles verteld krijgen. Zoals de meeste pubers wist ik het allemaal wel.
Trots ben ik er niet op hoe ik in die tijd ben omgegaan met mijn moeder. En dat ik nou niet bepaald een feestnummer was thuis. Maar toen ik op mijn 14e eindelijk te horen kreeg dat mijn vader zijn ouderlijk gezag zou verliezen en ik van de gedwongen afspraken af zou zijn. Kwam voor mij pas de stap van verwerking.
In die tijd merkte ik dat ik het vaak erg moeilijk had en depressie klachten kreeg. Ik voelde me het niet waard en het gevoel van afgewezen te worden door mijn vaders gezin werd groter. Nu heel wat jaren verder hebben we er samen over gesproken en heb ik dit met hulp een plek kunnen geven.
Maar toen ik 14 jaar was wist ik niet wat ik met die gevoelens moest. Dus ben ik naar een Psycholoog gegaan nogal een stap als je 14 bent en je allerlei instanties van binnen en buiten hebt gezien. Ik had van de meeste instanties niet de beste herinneringen.
Het was dan ook een ware mismatch. Ik omschrijf Streng ogende vrouw ,die een uur lang alleen hmhm en uhu geluiden maakt en zit te schrijven. Echt top dit ik vroeg me echt af wat moet ik met deze vrouw. Na 3 keer een uur zo met haar te hebben gezeten en uit eindelijk het hele behang tijdens het praten te hebben gescreend was ik het zat. Dit ging hem echt niet worden ik had iemand nodig met karakter. Een stem en een mening. Die ook nog wat tegen gas kon geven aan mijn nogal sterke persoonlijkheid. Maar mij ook de andere kant van het leven kon laten inzien.
Via school kwam ik terecht bij Nynke Volbeda ik denk dat iedere RSGer nu zit te knikken want deze vrouw is een WERELD WIJF. En echt een mooier kleurrijker liever mens dan Nynke bestaat er niet. Vroeger heb ik met haar dochter Roos gedanst en dit wist ze nog. Ik kon me haar ook nog goed herinneren dus eigenlijk vanaf moment een mocht ik haar al heel graag. Ze heeft me door een diep diep dal gesleept en mij zoveel geleerd wat ik toen nodig had. Tijdens ons laatste gesprek kreeg ik 2 dingen van haar een trol op een glazen potje om mooie herinneringen in te stoppen. En een ketting met daaraan een van klei gemaakt rondje met daarop voetjes en de tekst Walk on . Lieve Ghislaine Geloof in jezelf. Ik heb het nog steeds .Het heeft vanaf het moment dat ik het kreeg in mijn kamer gehangen en iedere dag kon ik er naar kijken. Toen ik op mijzelf ging wonen hing het in de keuken. En toen ik kinderen kreeg aan mijn kleding kast en nu licht het in mijn nachtkastje. Iedere dag zie ik de ketting en word ik er aan herinnerd dat ik gewoon in mijzelf moet geloven. Maar hoe gewoon is dat ? Voor mij was dit niet vanzelfsprekend.
Voor mij is het nog steeds iedere dag heel moeilijk.
Tot mijn laatste schooljaar op het RSG heb ik het moeilijk gehad precies in het stukje geloof in jezelf in wat je kan.
Ik heb dan ook nooit een VMBO diploma gehaald. De impact van alle ellende die ik door de scheiding van mijn ouders over mij heen heb gekregen had grote impact op mijn leer mogelijkheden ik had nogal een grote hoeveelheid onderwijs gemist.
Ondanks dat mijn docenten van het RSG alle zeilen hebben bijgezet om mij door mijn schooltijd heen te slepen en in het bijzonder mijn examen tijd. Lees ( bijlessen bijlessen bijlessen extra extra extra iedere dag opnieuw) heb ik toch geen diploma kunnen halen. Tja het enige wat ik tot nu toe nog steeds van Frankrijk begrijp is dat ze heerlijke kaas hebben. Maar de taal tja die zal ik ondanks mijn naam nooit gaan begrijpen.
Wiskunde is net zoiets daar heb ik gewoon echt totaal geen ,heb je hem weer KAAS van gegeten. Ik kan het niet en zodra ik het woord pythagoras cynus en cocynus al lees of hoor gaan mijn nekharen overeind staan. Er komt een soort kortsluiting en paniek met al die cijvers.
Ach ik kan hier een boek over volschrijven maar geloof me Ben Opdam en Mevrouw Kramer en meneer Dorffman en Meneer Smit en mijn mentoren toen de tijd Rens Nooter, Mevrouw Hugens , En meneer van Voorst of is het nou Vervoorst, nou in iedergeval de nederlands docent en Inez van Loon. Hebben echt hun best gedaan maar het zat er gewoon niet in.
Vind ik het jammer dat ik geen diploma heb Ja. Zeker het had mijn leven een stuk makkelijker gemaakt. (denk aan opleidings toelaatbaarheid ik heb ondertussen al 6x een toets gemaakt om te kijken welk niveau ik aan kan telkens kwam er uit de testen niv4 of hbo niv maar ja die wiskunde…. Ik zal niet vloeken maar jongens waarom moet precies dat stukje van het onderwijs zo belangrijk voor mensen zijn. Kwamen ze nou uit op mijn creatief denk vermogen nou dan universiteit hoor mensen.
Toch wil ik er nog over kwijt dat ik al mijn docenten van Zowel de Pancratiusschool en het RSG zeer dankbaar ben voor al het moois en alle steun liefde en toewijding ze in hun werk hebben gelegd. Ik denk met een goed gevoel aan hen terug. Het waren stuk voor stuk goede lieve mensen
Comments